Sportweekend + Iguazú

Hm, waar te beginnen? Het vorige weekend was bijzonder druk en vooral sportief! Na een uitje naar Tigre (een soort plaatselijk Venetië, maar dan met een plattelands tintje), zijn we dan toch naar een voetbalwedstrijd gegaan: River Plate vs. Colón. River is samen/na (afhankelijk van de supporters) met Boca Juniors dé ploeg van Argentinië, met ook een zeer grote aanhang. Dat bleek wel niet echt tijdens de wedstrijd, want de opkomst was nogal laag. Het feit dat de match klassementsgewijs niet zo heel veel belang meer had, zal er ook wat mee te maken hebben. Toch was er heel wat sfeer in het stadion. Ook al verloor River de match (verdiend) met 0-2, toch bleef de aanhang zingen en springen tot op het eind. Niet dat ze geen kritiek hebben op hun ploeg of hun club, maar het is er een echt feest.

Dat stond in schril contrast met de polowedstrijd van zondag. Sorry voor de polofans, maar het is niet echt een sport om warm van te lopen. Hier weinig ambiance, eerder een heeft-iedereen-mij-gezien-sfeer waarbij de toeschouwers wat kwamen opscheppen met hun nieuw Armani-pulleken. Tja, ieder zo zijn ding. Het onze was het zeker niet, en na de 2e helft (er zijn er dacht ik acht) gingen we er al vandoor. 's Avonds werden we uitgenodigd bij vrienden van onze supersympathieke gastheren, die op hun beurt ook bijzonder gastvrij bleken. We werden er ontvangen als kinderen aan huis en kregen er te eten. Wat een volkje toch die Argentijnen...

Met nog een week voor de boeg en de grootste trekpleisters in de hoofdstad achter de kiezen leek het ons interessant om toch nog naar Iguazú te trekken, samen met de Niagara- en de Victoriawatervallen de knapste en befaamdste ter wereld. Iguazú ligt helemaal in het noord-oosten van Argentinië en het was dus pas na een busrit van een dikke 20 uur dat we daar aankwamen. Maar opnieuw was het helemaal de moeite: groots, spectaculair, indrukwekkend! Een hele dag rondlopen in het park verveelde geen moment. De watervallen zijn immers zo gigantisch en allesomvattend dat je het vanuit verschillende gezichtspunten moét gezien hebben.

De dag erna trokken we dan verder naar San Ignacio, een klein dorpje waar vroeger een indrukwekkend Jezuïetendorp lag. In deze 'missieposten' werd de toenmalige indianenbevolking gedwongen zich te bekeren tot het katholicisme. Na jaren uitbuiting en afslachting kregen ze dan eindelijk een soort beschermd statuut, waarna ze konden leven van hun eigen landbouw, kunst of ambacht. Lang duurde dat liedje niet of de Spanjaarden kwamen er zich weer mee moeien. Resultaat: massale moordpartijen (die aanleiding gaven tot het schrijven van het Verdrag van de Rechten van de Mens), folteringen, plunderingen. De weinigen die nu nog overblijven proberen zoals op zo vele plaatsen te overleven van het toerisme of de landbouw. Mja, de moderne geschiedenis van Zuid-Amerika is echt geen lachertje.

En over geen lachertje gesproken, de laatste grote tocht van onze reis was er een om niet te vergeten. Er werd ons verteld dat de trein van Posadas (in de buurt van San Ignacio) naar Buenos Aires amper 50 pesos kostte, in plaats van 150 met de bus, en er eveneens 24 uur over deed. Dat leek ons wel wat, ook al omdat we nog maar 1 keer de trein genomen hadden in 3 maand. Het leek allemaal wel ok, behalve dat de trein er uiteindelijk geen 24, maar wel 36 uur over gedaan heeft, en we dus ook niet 1, maar wel 2 nachten in doorgebracht hebben. Niet echt comfortabel in de toerismeklasse!

Ondertussen zijn we veilig en wel geland op ons aller Zaventem en maken we opnieuw kennis met Belgica. Terwijl ik naar de miezerige ring rond Brussel kijk en hoor dat een nooit gevormde regering al gevallen is, dagdroom ik over het verre Patagonië, de zoutvlakte van Zuid-Bolivië, Machu Picchu, onze trektocht te paard of Iguazú en bedenk dat dit niet het einde is, maar wel een begin, het begin van nog meer onvergetelijke reizen doorheen prachtige streken die op deze planeet voor het grijpen liggen. En voor eenieder die dit leest, heb ik 1 simpele, maar belangrijke boodschap: reis!